پیوند ناگسستنی بین دکوراسیون و سلامت روان

کلاه درباره فضایی است که به ما احساس خانه بودن می دهد؟ در بنیادی ترین سطح، انسان نیاز به سرپناه دارد، اما فراتر از آن، ما خواهان آسایش، زیبایی و ارتباط با اطرافیان و دنیای بیرون هستیم. پاسخ ما به طراحی خانه ها و فضاهای دیگر گاهی آگاهانه است، گاهی ناخودآگاه. بسیاری از ما نظرات روشنی در مورد سلیقه خود داریم که می‌توانیم هاب استدیو آن‌ها را تعریف کنیم، اما بسیاری از واکنش‌های ما نسبت به فضای داخلی در زیر سطح وجود دارد و به غرایز ما برای امنیت و تحریک وابسته است. هرگز این مهمتر از زمان همه‌گیری ویروس کرونا نبوده است، زمانی که به نظر می‌رسد بقیه جهان در اضطراب غرق شده‌اند و فضاهای داخلی ما تنها چیزی است که ما برای ایمن نگه داشتن خود داریم.

 

به گفته لیلی برنهایمر، طراحی دکوراسیون هاب استدیو محقق روانشناسی محیطی که مشاور طراحی را اداره می کند و کتابی به نام شکل دهی نوشته است، وقتی از کودکان خواسته می شود خانه ای را طراحی کنند، معمولاً خانه هایی با سقف های شیب دار ترسیم می کنند، حتی زمانی که خودشان در آپارتمان زندگی می کنند. ما: چگونه فضاهای روزمره زندگی، رفتار و رفاه ما را ساختار می دهند. سقف شیبدار نمادی از سرپناه و محوطه است که ما به آن نیاز داریم تا احساس امنیت کنیم. خانه هر فردی باید احساس کند که پناهگاهی از بقیه دنیاست. این روانشناسی همیشه باید از طراحی خوب خبر دهد. همانطور که آلن دو باتن در کتاب خود با عنوان معماری شادی بحث می کند، ما ممکن است زیبایی را از طراحی جستجو کنیم، اما همه جنبه های دیگری وجود دارد که ممکن است حتی از آنها آگاه نباشیم و باعث می شوند ساختمان ها و اشیاء را جذاب یا غیرجذاب بدانیم: طرح ها اشتباه می شوند زیرا احساس رضایت ما از رشته های ظریف و غیرمنتظره بافته شده است. این کافی نیست که صندلی هایمان به راحتی ما را حمایت کنند. آنها علاوه بر این باید به ما این حس را بدهند که پشت ما پوشیده شده است، انگار که هنوز در سطحی از ترس اجدادی از حمله یک شکارچی جلوگیری می کنیم. وقتی به درهای ورودی نزدیک می‌شویم، از آنهایی که آستانه کوچکی در جلوی خود دارند، یک تکه نرده، یک سایبان یا یک خط ساده از گل یا سنگ قدردانی می‌کنیم - ویژگی‌هایی که به ما کمک می‌کنند گذار بین فضای عمومی و خصوصی را مشخص کنیم و دلجویی کنیم. اضطراب از ورود یا خروج از خانه.

گرایش‌ها در تحقیقات کنونی از ادعای دو باتون حمایت می‌کنند که وقتی صحبت از طراحی به میان می‌آید، ما در معرض انبوهی از پاسخ‌های عصبی هستیم که کنترلی روی آن‌ها نداریم و ممکن است حتی آن‌ها را هم نشناسیم. در سالونه دل موبایل امسال در میلان، گوگل با آزمایشگاه هنر و ذهن در دانشگاه جانز هاپکینز همکاری کرد تا یک آزمایش جالب را انجام دهد و تأثیر ورودی حسی - آنچه را که می‌بینیم، می‌شنویم، بو می‌کنیم و لمس می‌کنیم - بر ذهن و بدنمان انجام دهد. این رشته را زیبایی شناسی عصبی می نامند. سه اتاق مختلف با همکاری شرکت فنلاندی مبلمان Muuto طراحی شد و بازدیدکنندگان باندهایی برای ردیابی پاسخ های فیزیولوژیکی خود در حین حرکت در اتاق ها استفاده کردند. آنها تشویق شدند که ساکت بمانند، تلفن خود را خاموش نکنند و به طور کامل با محیط اطراف خود درگیر شوند - لمس کردن اشیا، توجه به بوها، صداها و حرکت. آیوی راس، معاون طراحی محصول در گوگل، که پروژه را رهبری می‌کرد، گفت که حدود نیمی از شرکت‌کنندگان از اتاقی که در آن احساس آرامش می‌کردند شگفت‌زده شدند و لزوماً این اتاقی نبود که از نظر بصری بیشتر جذب آن می‌شدند. ما در سال‌های اخیر بیش از حد محیط‌هایمان را برای ذهن شناختی‌مان بهینه‌سازی کرده‌ایم، و باید حواس خود را روشن کنیم و به جای آنچه فکر می‌کنیم، نسبت به آنچه که حس خوبی دارد، آگاهی بیشتری بیاوریم.» شاید آن چیزی که فکر می کنیم می خواهیم در واقع چیزی نباشد که ما را در خانه احساس کنیم.

 

با این وجود، احساس کنترل بر محیط خود و توانایی تأثیرگذاری بر آن طراحی دکوراسیون ، مطمئناً یکی از مهمترین چیزها در دیکته کردن احساس ما به خصوص در خانه است. جان برگر، در مورد انتخاب هنر در شماره 1954 House & Garden، بر نقش تصاویر در ایجاد فضایی که فقط برای شما باشد تأکید می‌کند: «سگ‌ها قبل از اینکه دراز بکشند چندین بار دور می‌زنند – عادتی که به روزگار برمی‌گردد. زمانی که آنها وحشی بودند و مجبور بودند علف ها را صاف کنند یا برنج کنند. همانطور که به اطراف این اتاق نگاه می کنم، تصاویر که بیشتر از هر چیز دیگری سلیقه و شخصیت من را منعکس می کند، تأیید می کند که این فضایی است که - مانند یک سگ، اما به شکلی پیچیده تر - برای خودم پاک کرده ام. جغرافیدان چینی-آمریکایی، یی فو توان، که کتابش فضا و مکان: چشم انداز تجربه یکی از متون اصلی جغرافیای انسان گرایانه است، همچنین در مورد چگونگی ارتباط خاطرات خانه با چیزهای موجود در آن صحبت می کند که می توانید آنها را لمس کنید. و بو کنید ("اتاق زیر شیروانی و زیرزمین، شومینه و پنجره خلیج، گوشه های پنهان، چهارپایه، آینه طلاکاری شده، پوسته بریده شده") به جای ساختمان به طور کامل، که فقط می توانید آن را ببینید.