زیبایی های طراحی دکوراسیون داخلی

امروزه در بسیاری از نقاط جهان، حتی در جایی که موسسات در روند تغییر مستمر بوده اند، انواع مسکن با منشاء باستانی یا ماقبل تاریخ در حال استفاده است. به عنوان مثال، در ایالات متحده صنعتی، انبارها بر اساس طرحی که در هزاره اول قبل از میلاد در اروپا به کار گرفته شده است، ساخته می شوند. نیروهایی که تحولی پویا از سبک معماری در ساختمان های مشترک ایجاد می کنند، معمولاً در خانه و مزرعه غیرفعال هستند. زندگی مردم عادی ممکن است با اساسی ترین تغییرات در نهادهای آنها تغییر نکند. مردم می‌توانند پی در پی افراد برده، رعایای سلطنت، و شهروندان رای‌دهنده باشند بدون اینکه ابزار یا تمایلی برای تغییر آداب، تکنیک‌ها یا محیط اطراف خود داشته باشند. فشار اقتصادی عامل اصلی است که باعث می‌شود افراد متوسط ​​خواسته‌های خود را به سطحی بسیار پایین‌تر از سطحی که فناوری زمانشان قادر به حفظ آن است محدود کند. آنها اغلب سازه های جدیدی را با تکنیک های قدیمی می سازند زیرا آزمایش و نوآوری از تکرار هزینه بیشتری دارد. اما در فرهنگ‌های ثروتمند، مجوزهای اقتصادی و آداب و رسوم، معماری را تشویق می‌کند تا امکانات رفاهی مانند سرویس بهداشتی، روشنایی، گرمایش و همچنین مناطق مجزا برای عملکردهای متمایز را فراهم کند و اینها ممکن است به عنوان یک ضرورت تلقی شوند. همین علل تمایل به جایگزینی محافظه کاری خانه با آرمان های معماری نهادی و تأکید بر کارکرد بیانی و همچنین سودمندی دارند.

با افزایش ثروت و کارکردهای بیانی، نوع خاصی از ساختمان های خانگی قابل تشخیص است که می توان آن را معماری قدرت نامید. تقریباً در هر تمدنی، الگوی جامعه به تعدادی از اعضای خود این قدرت را می دهد که از منابع جامعه در ساخت خانه ها، کاخ ها، ویلاها، باغ ها و مکان های تفریحی خود استفاده کنند. این معدود، که مزیت‌هایشان معمولاً از تمایزات اقتصادی، مذهبی یا طبقاتی ناشی می‌شود، می‌توانند از تنوع بی‌نهایتی از فعالیت‌های داخلی مرتبط با آداب و رسوم موقعیت خود لذت ببرند. اینها می توانند حتی کارکردهای جمعی را شامل شوند: کاخ امپراتورهای فلاویان در روم باستان فعالیت های دولت و سیستم قضایی را در بر می گرفت. کاخ ورسای، یک شهر کامل به خودی خود، مایحتاج و تجملات زندگی را برای چندین هزار نفر از همه طبقات فراهم می کرد و مرکز حکومت امپراتوری لویی چهاردهم بود. معماری قدرت ممکن است کارکرد بیانی پیچیده ای نیز داشته باشد، زیرا نمادسازی قدرت با ظرافت یا نمایش یک مسئولیت یا یک ضرورت (و اغلب تقصیر) قدرتمندان است. از آنجایی که این کارکرد معمولاً نه آنقدر برای خوشحال کردن حامیان به دنبال نشان دادن موقعیت اجتماعی آنها به دیگران است، معماری قدرت هم به صورت اشتراکی و هم خانگی تبدیل می شود. در دموکراسی هایی مانند یونان باستان و در دنیای مدرن غربی، این قدرت نمایی ممکن است محتاطانه تر باشد، اما همچنان قابل تشخیص است.

مسکن گروهی

نوع سوم معماری داخلی به جای واحد، گروه را در خود جای می دهد و بنابراین عمومی و خصوصی است. این امر از طریق توسعه گسترده مسکن انبوه در دنیای مدرن، که در آن افراد یا خانواده ها فضای زندگی را در چند خانه یا در واحدهای منفرد تولید شده در مقدار پیدا می کنند، آشنا است. مسکن گروهی توسط فرهنگ‌های مختلف تولید می‌شود: توسط دولت‌های جمعی برای برابر کردن استانداردهای زندگی، توسط ظالم برای تضمین نیروی کار مطیع، و توسط سیستم‌های فئودالی یا کاست برای گرد هم آوردن اعضای یک طبقه. این خانه آپارتمانی به طور مستقل توسط رومیان امپراتوری دوران باستان برای سازگاری با شرایط شهری و توسط سرخپوستان آمریکایی برای سازگاری با شرایط کشاورزی ساخته شد. معماری گروهی ممکن است معماری قدرتمندی نیز باشد، به‌ویژه زمانی که ارزش زمین بسیار بالا باشد و حتی به ثروتمندان اجازه ساخت خصوصی را نمی‌دهد، همانطور که در Place des Vosges در قرن هفدهم در پاریس، جایی که عمارت‌های اشرافی به طور یکنواخت در اطراف یک میدان یا در آپارتمان‌های قرن هجدهم در شهرک‌ها و اسپاهای انگلیسی. اگرچه اکثر معماری های داخلی قرن بیستم از سبک و تکنیک های گذشته استفاده می کردند، استثناها بیش از هر زمان دیگری برای توسعه معماری اهمیت دارند. این به این دلیل است که توزیع ثروت و قدرت در بخش‌هایی از جهان که معماری در آن حیاتی است، گسترده است و به این دلیل است که دولت مدرن مسئولیت مسکن‌های با کیفیت بالا را بر عهده گرفته اس

دکوراسیون داخلی چطور طراحی میشود

از قرن هجدهم، بسیاری از معماری‌های مذهبی با تضعیف سنت‌های مذهبی، فردیت و اهمیت خود را از دست داده‌اند. اما امروزه، مانند گذشته، معماران برجسته با راه حل های برتر، خواسته های جدید استفاده و بیان را برآورده کرده اند.

 

معماری دولتی

کارکردهای اساسی حکومت، حتی بیشتر از دین، در همه جوامع مشابه است: اداره، قانونگذاری و اجرای عدالت. اما نیازهای معماری با توجه به ماهیت رابطه بین حاکم و حاکم متفاوت است. در جایی که وظایف دولتی در دست یک فرد واحد متمرکز است، ساده است و ممکن است در محل اقامت حاکم اعمال شود. در جایی که بسیاری از کارکردها مشترک هستند و به عنوان فعالیت های تخصصی ایجاد می شوند، پیچیده می شوند و ساختارهای متمایزی را می طلبند. با این حال، هیچ راه حل رسمی اساسی برای معماری دولتی وجود ندارد، زیرا نیازهای عملی دولت ممکن است در هر منطقه سرپوشیده ای که فضای مناسبی برای مشورت و اداره داشته باشد برآورده شود. نوع متمایز آن بیشتر توسط کارکردهای بیانی ناشی از ایدئولوژی سیستم های مختلف سازمان سیاسی (سلطنت، حکومت دینی، دموکراسی و غیره) و سنت های ادارات مختلف حکومتی (دادگاه های حقوقی، خانه های اجتماع، تالارهای شهر، و غیره.). دولت‌هایی که قدرت را به‌جای رضایت به زور اعمال می‌کنند، تمایل دارند از کارکردهای بیانی معماری برای تأکید بر قدرت خود استفاده کنند. آن‌ها تمایل دارند ساختمان‌هایی تولید کنند که بنای تاریخی نامتناسب با خدماتشان به جامعه باشد. آنهایی که در آنها صفات الهی به حاکم داده می شود، نمادگرایی مذهبی را وارد معماری می کنند. دولت های دموکراتیک مسئولیت بیان اهداف خود جامعه را در معماری خود دارند، کاری دشوار در دنیای مدرن، زمانی که جامعه ممکن است نه آنقدر کوچک باشد که بتواند خود را به راحتی بیان کند و نه آنقدر همگن باشد که در مورد چگونگی انجام آن توافق کند.

فرآیندهای ساده دموکراتیک دولت-شهرهای یونان و شهرهای آزاد قرون وسطایی، معماری دولتی را در مقیاس داخلی ایجاد کرد، در حالی که امپراتوری روم و سلطنت‌های بعدی به ندرت تمایز مهمی بین کاخ و مقر عملکردهای دولتی قائل شدند. رشد گسترده دولت نمایندگی و افزایش اندازه و عملکرد ایالت در قرن نوزدهم، ساختمان‌های متنوعی را ایجاد کرد که برخی از آنها برای استفاده کاملاً جدید بودند. برخی از نمونه‌ها عبارتند از: اول، کاپیتول‌ها، دادگاه‌ها، ساختمان‌های مجلس، دفاتر چاپ و ضرابخانه‌ها و بعداً دفاتر پست، سفارتخانه‌ها، بایگانی‌ها، دبیرخانه‌ها و حتی آزمایشگاه‌ها، زمانی که کار، افزایش پرسنل و پیچیدگی کمک‌های مکانیکی ایجاب می‌کرد. راهکارهای تخصصی معماری بوروکراسی، چه خوب و چه بد، معماری دولتی را بیش از هر زمان دیگری در تاریخ مهم کرده است.

در اولین گسترش سریع از حدود 1780 تا 1840، معماران نئوکلاسیک راه‌حل‌های چشمگیری برای مشکلات جدید پیدا کردند، اما پس از آن، معماری دولتی به یک قرن محافظه‌کاری سپری شد و در فاصله ای مطمئن از ساختمان‌های خصوصی دنبال شد. پس از جنگ جهانی دوم، معماری دولتی سرزندگی جدیدی از خود نشان داد. کارهای لوکوربوزیه در چاندیگار، پنجاب، هند، مقر سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد در پاریس و برنامه وزارت امور خارجه ایالات متحده برای ساخت سفارتخانه‌های آمریکا برجسته است.

معماری نظامی بیشتر از سایرین به نوع حکومتی نزدیک است، اما کارکرد بیانی آن چنان تابع امر عملی است که معمولاً به عنوان یک کلاس مهندسی در نظر گرفته می شود (به استحکامات مراجعه کنید).

 

معماری تفریحی

تعداد کمی از تفریحات به معماری نیاز دارند تا زمانی که نهادینه شوند و باید مشارکت فعال و غیرفعال (رویدادهای ورزشی، نمایش های نمایشی، موسیقی و غیره) و یا مشارکت جمعی در تجملات اساسا خصوصی (حمام ها، موزه ها، کتابخانه ها) را فراهم کنند. در طول تاریخ، معماری تفریحی از هر نوع دیگری سازگارترین بوده است. انحرافات ممکن است تغییر کنند، اما، همانطور که در معماری داخلی، آرایش فیزیکی انسان ها یکپارچگی را فراهم می کند. اگر مشارکت آنها منفعلانه باشد، باید بتوانند راحت بشنوند و ببینند. اگر مشارکت آنها فعال است، باید فضاهایی متناسب با فعالیت های انتخابی به آنها داده شود. در بیشتر فرهنگ‌ها، موسسات تفریحی منشأ مناسک مذهبی دارند، اما به راحتی استقلال پیدا می‌کنند و بیان دینی در معماری آنها کاهش یا حذف می‌شود.