امروزه در بسیاری از نقاط جهان، حتی در جایی که موسسات در روند تغییر مستمر بوده اند، انواع مسکن با منشاء باستانی یا ماقبل تاریخ در حال استفاده است. به عنوان مثال، در ایالات متحده صنعتی، انبارها بر اساس طرحی که در هزاره اول قبل از میلاد در اروپا به کار گرفته شده است، ساخته می شوند. نیروهایی که تحولی پویا از سبک معماری در ساختمان های مشترک ایجاد می کنند، معمولاً در خانه و مزرعه غیرفعال هستند. زندگی مردم عادی ممکن است با اساسی ترین تغییرات در نهادهای آنها تغییر نکند. مردم می‌توانند پی در پی افراد برده، رعایای سلطنت، و شهروندان رای‌دهنده باشند بدون اینکه ابزار یا تمایلی برای تغییر آداب، تکنیک‌ها یا محیط اطراف خود داشته باشند. فشار اقتصادی عامل اصلی است که باعث می‌شود افراد متوسط خواسته‌های خود را به سطحی بسیار پایین‌تر از سطحی که فناوری زمانشان قادر به حفظ آن است محدود کند. آنها اغلب سازه های جدیدی را با تکنیک های قدیمی می سازند زیرا آزمایش و نوآوری از تکرار هزینه بیشتری دارد. اما در فرهنگ‌های ثروتمند، مجوزهای اقتصادی و آداب و رسوم، معماری را تشویق می‌کند تا امکانات رفاهی مانند سرویس بهداشتی، روشنایی، گرمایش و همچنین مناطق مجزا برای عملکردهای متمایز را فراهم کند و اینها ممکن است به عنوان یک ضرورت تلقی شوند. همین علل تمایل به جایگزینی محافظه کاری خانه با آرمان های معماری نهادی و تأکید بر کارکرد بیانی و همچنین سودمندی دارند.
با افزایش ثروت و کارکردهای بیانی، نوع خاصی از ساختمان های خانگی قابل تشخیص است که می توان آن را معماری قدرت نامید. تقریباً در هر تمدنی، الگوی جامعه به تعدادی از اعضای خود این قدرت را می دهد که از منابع جامعه در ساخت خانه ها، کاخ ها، ویلاها، باغ ها و مکان های تفریحی خود استفاده کنند. این معدود، که مزیت‌هایشان معمولاً از تمایزات اقتصادی، مذهبی یا طبقاتی ناشی می‌شود، می‌توانند از تنوع بی‌نهایتی از فعالیت‌های داخلی مرتبط با آداب و رسوم موقعیت خود لذت ببرند. اینها می توانند حتی کارکردهای جمعی را شامل شوند: کاخ امپراتورهای فلاویان در روم باستان فعالیت های دولت و سیستم قضایی را در بر می گرفت. کاخ ورسای، یک شهر کامل به خودی خود، مایحتاج و تجملات زندگی را برای چندین هزار نفر از همه طبقات فراهم می کرد و مرکز حکومت امپراتوری لویی چهاردهم بود. معماری قدرت ممکن است کارکرد بیانی پیچیده ای نیز داشته باشد، زیرا نمادسازی قدرت با ظرافت یا نمایش یک مسئولیت یا یک ضرورت (و اغلب تقصیر) قدرتمندان است. از آنجایی که این کارکرد معمولاً نه آنقدر برای خوشحال کردن حامیان به دنبال نشان دادن موقعیت اجتماعی آنها به دیگران است، معماری قدرت هم به صورت اشتراکی و هم خانگی تبدیل می شود. در دموکراسی هایی مانند یونان باستان و در دنیای مدرن غربی، این قدرت نمایی ممکن است محتاطانه تر باشد، اما همچنان قابل تشخیص است.
مسکن گروهی
نوع سوم معماری داخلی به جای واحد، گروه را در خود جای می دهد و بنابراین عمومی و خصوصی است. این امر از طریق توسعه گسترده مسکن انبوه در دنیای مدرن، که در آن افراد یا خانواده ها فضای زندگی را در چند خانه یا در واحدهای منفرد تولید شده در مقدار پیدا می کنند، آشنا است. مسکن گروهی توسط فرهنگ‌های مختلف تولید می‌شود: توسط دولت‌های جمعی برای برابر کردن استانداردهای زندگی، توسط ظالم برای تضمین نیروی کار مطیع، و توسط سیستم‌های فئودالی یا کاست برای گرد هم آوردن اعضای یک طبقه. این خانه آپارتمانی به طور مستقل توسط رومیان امپراتوری دوران باستان برای سازگاری با شرایط شهری و توسط سرخپوستان آمریکایی برای سازگاری با شرایط کشاورزی ساخته شد. معماری گروهی ممکن است معماری قدرتمندی نیز باشد، به‌ویژه زمانی که ارزش زمین بسیار بالا باشد و حتی به ثروتمندان اجازه ساخت خصوصی را نمی‌دهد، همانطور که در Place des Vosges در قرن هفدهم در پاریس، جایی که عمارت‌های اشرافی به طور یکنواخت در اطراف یک میدان یا در آپارتمان‌های قرن هجدهم در شهرک‌ها و اسپاهای انگلیسی. اگرچه اکثر معماری های داخلی قرن بیستم از سبک و تکنیک های گذشته استفاده می کردند، استثناها بیش از هر زمان دیگری برای توسعه معماری اهمیت دارند. این به این دلیل است که توزیع ثروت و قدرت در بخش‌هایی از جهان که معماری در آن حیاتی است، گسترده است و به این دلیل است که دولت مدرن مسئولیت مسکن‌های با کیفیت بالا را بر عهده گرفته اس