بار دیگر به شرکت های ساختمانی دستور داده شد که دریا را مهار کنند، این بار با موانع بلندتر و ضخیم تر. ارزش آنها مورد بحث است. مهندسان ادعا می کنند که این دیوارهای بتنی به ارتفاع 12 متر، سونامی های آینده را متوقف یا حداقل کند می کند، اما مردم محلی قبلاً چنین وعده هایی را شنیده اند. منطقه‌ای که این دفاع‌ها از آن محافظت می‌کنند نیز ارزش انسانی پایین‌تری دارد، اکنون زمین‌ها تا حد زیادی خالی از سکنه شده و مملو از شالیزارها و مزارع پرورش ماهی شده‌اند. کارشناسان محیط زیست می گویند که جنگل های حرا می توانند حائل بسیار ارزان تری را فراهم کنند. به طور واضح، حتی بسیاری از مردم محلی آسیب دیده از سونامی از بتن بین آنها و اقیانوس متنفرند.
یک ماهیگیر صدف به نام آتسوشی فوجیتا به رویترز گفت: «به نظر می رسد که ما در زندان هستیم، اگرچه هیچ کار بدی انجام نداده ایم. تاداشی اونو، عکاس متولد توکیو که برخی از قدرتمندترین تصاویر را از این سازه‌های عظیم جدید گرفته است، گفت: ما دیگر نمی‌توانیم دریا را ببینیم. او آنها را به عنوان یک رها کردن تاریخ و فرهنگ ژاپن توصیف کرد. او گفت: "غنای ما به عنوان یک تمدن به دلیل تماس ما با اقیانوس است." "ژاپن همیشه با دریا زندگی کرده است و ما توسط دریا محافظت می شدیم. و اکنون دولت ژاپن تصمیم گرفته است که دریا را ببندد.»
در اینجا یک امر اجتناب ناپذیر در مورد این وجود داشت. در سراسر جهان، بتن مترادف با توسعه شده است. در تئوری، هدف ستودنی پیشرفت بشر با مجموعه ای از شاخص های اقتصادی و اجتماعی، مانند امید به زندگی، مرگ و میر نوزادان و سطح تحصیلات سنجیده می شود. اما از نظر رهبران سیاسی، تا حد زیادی مهمترین معیار تولید ناخالص داخلی است، معیاری از فعالیت اقتصادی که اغلب به عنوان یک محاسبه اندازه اقتصادی تلقی می شود. تولید ناخالص داخلی نحوه ارزیابی وزن دولت ها در جهان است. و هیچ چیز مانند بتن کشور را بزرگ نمی کند.
این در مورد همه کشورها در برش بتن یک مرحله صادق است. در مراحل اولیه توسعه، پروژه های ساختمانی سنگین وزن مانند یک بوکسوری که عضله می کند، سودمند است. اما برای اقتصادهای در حال حاضر بالغ، مضر است مانند یک ورزشکار سالخورده که استروئیدهای قوی تر را پمپاژ می کند تا تأثیر کمتری داشته باشد. در طول بحران مالی آسیایی 1997-1998، مشاوران اقتصادی کینزی به دولت ژاپن گفتند که بهترین راه برای تحریک رشد تولید ناخالص داخلی، حفر چاله در زمین و پر کردن آن است. ترجیحا با سیمان هر چه سوراخ بزرگتر باشد بهتر است. این به معنای سود و شغل بود. البته، بسیج کردن یک ملت برای انجام کاری که زندگی مردم را بهبود می بخشد بسیار ساده تر است، اما در هر صورت، احتمالاً بخشی از ترتیبات است. این همان تفکری بود که در پشت نیو دیل روزولت در دهه 1930 وجود داشت، پروژه ای که در ایالات متحده به عنوان یک پروژه ملی رکود اقتصادی مورد تجلیل قرار می گرفت، اما می توان آن را بزرگترین تمرین ریختن بتن تا آن زمان توصیف کرد. سد هوور به تنهایی به 3.3 میلیون متر مکعب نیاز داشت که در آن زمان یک رکورد جهانی بود. شرکت های ساختمانی مدعی شدند که این کار از تمدن بشری دوام خواهد آورد.
اما این در مقایسه مقاوم سازی ساختمان با آنچه اکنون در چین اتفاق می‌افتد، بسیار سبک بود، ابرقدرت ملموس قرن بیست و یکم و بزرگترین نمونه از چگونگی تبدیل مواد یک فرهنگ (تمدن در هم تنیده با طبیعت) به یک اقتصاد (یک واحد تولیدی که توسط آمار تولید ناخالص داخلی وسواس دارد). . رشد فوق‌العاده سریع پکن از کشور در حال توسعه به ابرقدرت در انتظار، به کوه‌هایی از سیمان، سواحل شنی و دریاچه‌های آب نیاز دارد. سرعت اختلاط این مواد شاید شگفت‌انگیزترین آمار عصر مدرن باشد: از سال 2003، چین هر سه سال یکبار بیش از آنچه ایالات متحده در تمام قرن بیستم مدیریت کرده بود، سیمان ریخته است.کر